Bob's laatste blog over groepswerk Core Energetica

Bob besluit mee te doen aan de gemengde groepsbegeleiding Core Energetica. Samen met 11 andere mannen en vrouwen startte hij in het najaar 2017 aan wat een mooi en leerzaam pad zal blijken te zijn. Nu deelt hij zijn ervaringen via deze blog. Over hoe het was om de eerste keer deel te nemen, je te voegen in een groep, de onzekerheden en kwetsbaarheid. Maar ook over dat wat hij heeft gevonden in de groep. Volg Bob in zijn verhaal dat hij vertelt in vier blogs. Vandaag deel 4 tevens laatste deel.

Joh, stel je niet aan en zit onze tijd niet te verdoen’

Ja daar sta je dan voor de groep, met een bonzend hard en kijken 22 lieve ogen je aan om jouw ervaringen te ontvangen. Het is stil en iedereen wacht rustig af. De spanningen gieren door mijn lichaam want ik ben doodsbang, bang dat ik niet ontvangen word, dat mijn verhaal niet mag bestaan en ik afgemaakt zal worden met een paar rotopmerkingen zoals: ‘Joh, stel je niet aan en zit onze tijd niet te verdoen’ of ‘Het wordt toch niets meer met jou, dus ga maar weer zitten en hou verder je mond’ of erger nog ‘Dat doe je helemaal verkeerd man,  ik begrijp niet dat je dat nog niet doorhebt’. Ik denk bij mezelf ‘waarom ben ik in godsnaam gaan staan!’.

‘Vraagt hij me nou om me mijn vernedering zelf te organiseren en dat ook nog eens 11 keer achter elkaar?!’

Een van de therapeuten vraagt mij hoe het met me is en hoe ik me voel. Ik antwoord dat ik me niet op mijn gemak voel en niet weet of ik welkom en veilig ben in deze groep. Hij stelt voor om het bij de groepsleden te vragen. ‘Huh?’ denk ik, ‘die is gek’. Vraagt hij me nou om me mijn vernedering zelf te organiseren en dat ook nog eens 11 keer achter elkaar?! Pfffffff, dus dit bedoelen ze dus met je kwetsbaar opstellen. Ik moet aan de beide dames denken die mijn in de ontvangsthal de tip gaven om het maar gewoon te laten gebeuren en dat ik hier op de juiste plek ben. Ik hou me hieraan vast, kijk het eerste groepslid aan en stel hem na een tijdje de vraag. ‘Vind jij het ok dat ik hier ben en dat ik deze plek nu inneem en de aandacht claim?’. Ik kan wel door de grond zakken en voel hoeveel angst ik heb. Net als ik denk, nou daar gaan we dan zegt hij: “Ik vind het geweldig dat je gaat staan en zoveel moed toont om dat te doen”. Nou dat was wel het laatste wat ik had verwacht! Ik merk dat ik veel moeite heb om het te geloven en het binnen te laten. Vluchtig zeg ik ‘dank je wel’ en denk, dat viel best mee, nog maar een keer dan. Ik stel de volgende in de rij dezelfde vraag. Ditmaal een vrouw en zei antwoord “Je bent voor mij welkom, je voelt als een goed mens met een groot hart en ik wil graag meer van je weten”. Dit raakt me diep, want dit heeft nog nooit iemand zo direct tegen mij gezegd. De tranen springen in mijn ogen en een diep verdriet komt omhoog. Langzaam maak ik het rondje af en ontvang het ene welkom na het andere.

‘Dit werk is levensecht, niet even een oppervlakkig toneelstukje doen en dan weer weg.’

Maar niet iedereen is happy met mij, twee groepsleden hebben wat moeite met mijn toch wel norse uitstraling en vinden dat wat eng. Ze willen graag meer weten en zien wie ik werkelijk ben, wat er achter mijn masker zit. Ook dit raakte me diep, want naar mijn mening doe ik geen vlieg kwaad. Ik merk dat ik me aangevallen voel en de neiging heb om me te verdedigen. Met dat ik wil antwoorden, attendeert de therapeut mij erop dat het ok is en na te voelen in mezelf welke reacties er allemaal ontstaan naar aanleiding van de reacties die ik gekregen heb. Ik slik mijn reactie in en keer terug in mijzelf. Ik merk dat ik er beduusd en onder de indruk ben van dit proceswerk. Dit werk is levensecht, niet even een oppervlakkig toneelstukje doen en dan weer weg. Het voelt bijzonder om zoveel echte en eerlijke reacties te ontvangen over hoe anderen mij beleven. En voor mij is het nog meer bijzonder is om te ontdekken wat er in mijzelf gebeurt, hoe ik met deze reacties omga. De therapeut vraagt of ik nog een stap verder wil maar ik merk dat dit wel even voldoende is voor vanavond. Ik bedank iedereen en wil naar mijn plek teruggaan, maar het is nog niet helemaal klaar want ik krijg feedback van de hele groep over het proceswerk dat ik heb gedaan. Tot mijn verbazing voelen een aantal groepsleden zich geholpen door mijn werk en mijn verhaal en heeft het hen inzichten opgeleverd. Ik word bedankt voor dat ik me meer heb laten zien. Dit maakt voor hen dat er meer openheid en veiligheid ontstaat. Nogmaals bedank ik de groep voor alle feedback en betrokkenheid en ga dan uiteindelijk terug naar mijn plaats in de groep. Ik voel hoeveel meer ik me verbonden heb met mijn groepsleden en de groep als geheel.

‘Altijd is er respect en zorg voor het individu.’

Na mij volgen er nog twee prachtige processen van anderen. Als ik dan zo terugkijk op de avond dan valt me op dat ik niet een keer het gevoel gehad heb dat iemand niet gehoord of onheus behandeld is. Altijd is er respect en zorg voor het individu. Nog nooit heb ik mij zo welkom en veilig gevoeld tussen andere mensen dan tijdens dit groepswerk.

Voordat we afscheid nemen van elkaar, attenderen de therapeuten ons erop dat de belevenissen tijd nodig hebben om te bezinken en te integreren en dat de effecten lang kunnen doorwerken. Als groep hebben we elkaar gevonden en dat hoeft niet alleen gedurende de groepssessies plaats te vinden maar kan ook daarbuiten gewoon doorgaan. De therapeuten stimuleren ons om contact met elkaar te houden waarbij de therapeuten zelf ook gewoon participeren of het nu telefonisch of via de mail of via WhatsApp gebeurt. Voldaan stap ik in mijn auto en laat de gebeurtenissen van die avond aan mij voorbijgaan. Wat een ervaring, hier hoor ik thuis, dit is het werk dat ik altijd gezocht heb. Ik kan niet wachten tot het volgende week is. Wie had dat gedacht……

Dit was het laatste deel uit de blog-reeks van Bob. Met veel plezier kijkt hij terug op datgene wat hij heeft geschreven. Hij vertelde me dat het schrijven over zijn ervaringen in de groep hem nog meer hebben doen beseffen hoeveel hij geleerd heeft over zichzelf. ‘Ik ben me meer bewust geworden van de manier waarop ik naar de wereld kijk en hoe mijn innerlijke wereld beleef. Hierdoor kan ik veel meer verantwoordelijkheid nemen voor mijzelf en mijn acties. Dit heeft geleid tot een energieker, voller en eerlijker leven. Het was niet altijd even makkelijk, maar als ik het niet was aangegaan dan had ik dit niet allemaal ontdekt. Ik daar erg dankbaar voor, niet alleen mezelf en de groepsleden, maar zeker ook de therapeuten die ons op zo’n professionele en liefdevolle manier hebben begeleid.’ 

Ik dank Bob met heel mijn hart dat hij zijn verhaal heeft willen delen. Ik hoop dat alle lezers een indruk hebben gekregen hoe het is om in een groep de sessies te volgen. Ben je geïnteresseerd en wil je meer weten? Wil je advies of je aanmelden? Mail me gerust. Dat kan naar marjolein@bellein.nl

En voor de lezers die deze blog als eerste hebben gelezen, de andere drie zijn te vinden op mijn site: https://bellein.nl/blog/