Waarom heb ik het gevoel dat ik stik?

Annemarie vertelt over haar ervaring met lichaamsgerichte hechtingstherapie bij Bellein.

De eerste keer dat ik het hardop zei, voelde ik me klein. “Het is alsof mijn keel dichtknijpt. Alsof ik stik.” Ik hoor mezelf sneller praten, vaker slikken, en na zo’n gesprek ben ik bekaf. De huisarts vond niks verontrustends. Dat was een opluchting en tegelijk bleef ik zitten met die benauwde keel die op rare momenten terugkwam. Vooral als ik iets echts wilde zeggen.

'Vertel het niet, voel het maar even'

In mijn eerste sessie bij de therapeut zei zij: “Vertel het niet, voel het maar even.” We bleven stil. Ik merkte hoe mijn schouders omhoog waren gekropen, mijn kaak strak stond en mijn adem halverwege mijn borst stopte. Ze noemde het ‘oude, slimme oplossingen’. Ooit hielp het mij om dingen in te slikken. Toen veilig, nu loop ik erin vast. Alleen al dat idee maakte iets zachter in me. Er ontspande ergens iets in de diepte in mij.

We gingen staan. Voeten op heupbreedte, knieën een tikje los. Ik legde een hand op mijn borstbeen en ademde langzaam uit, net iets langer dan ik inademde. Na drie rondes voelde ik meer ruimte. Niet magisch ofzo maar wel genoeg om te merken: oh, ik raak mijn lijf kwijt als ik iets belangrijks wil zeggen.

'Alsof een waakhond zegt 'Niet doen! Dat is gevaarlijk!'

Later onderzochten we wanneer het precies gebeurt. Ik zag het patroon: zodra het persoonlijk wordt, zoals in een teamoverleg of met iemand van wie ik houd. Dan trekt mijn keel dicht. Alsof er binnenin een waakhond zegt: “Niet doen. Te gevaarlijk.” De therapeut maakte het veiliger. Ik mocht zelf bepalen wanneer ik geluid maakte of een woord wilde zeggen en wanneer ik stil wilde blijven. Op mijn uitademing maakte ik een heel klein geluid, een “mmm” of een zucht, zodat mijn keel niet helemaal op slot schoot. En ik oefende met mijn kaak zacht: tong lichtjes op de vloer van mijn mond, lippen los,. Het voelde in het begin onhandig, maar het werkte. Mijn lijf kreeg een nieuwe ervaring: ik mag kiezen, en er blijft iemand bij me.

'het helpt dat iemand erbij blijft, ook als ik wankel'

In het dagelijks leven doe ik nu kleine dingen anders. Voor ik begin te praten, check ik heel even mijn houding: voeten, buik, schouders. Als ik de spanning voel opkomen, adem ik uit vóór ik begin. Wordt het toch te veel, dan zeg ik: “Ik wil dit graag zeggen, maar heb even een pauze nodig.” Thuis oefen ik twee minuten per dag met die langere uitademing en mijn hand op mijn borstbeen. Het gevoel dat ik stik is nog niet helemaal verdwenen, maar het is wel een stuk lichter geworden. Vaak is wat extra tijd en aandacht al genoeg om mijn woorden te vinden. Soms is ‘even pauze’ precies wat mijn keel nodig heeft. En het helpt dat iemand erbij blijft, ook als ik wankel. Dat alleen al maakt het verschil......

Als jij dit herkent, dan zijn dit tips om te doen:

• Ik voel mijn voeten of zitvlak en denk: Hier ben ik.
• Ik adem 4 tellen in en 6–8 tellen uit, drie keer.
• Op de uitademing laat ik een zacht geluid mee glijden (mmm of een zucht).
• Kaakcheck: tongpunt tegen mijn voortanden, lippen los.
• Ik spreek één korte zin: “Ik mag rustig praten.” Ik luister hoe mijn stem klinkt.

Twijfel je aan je gezondheid of krijg je plots benauwdheid, pijn op de borst of piepende adem? Neem direct contact op met je huisarts of bel 112. Lichaamsgericht werken is een aanvulling, geen vervanging van medische zorg.

Wil je dit onderzoeken op jouw tempo, individueel of in een groep? 
Plan een intake; dan kijken we samen wat past.