Bob besluit mee te doen aan de gemengde groepsbegeleiding Core Energetica. Samen met 11 andere mannen en vrouwen startte hij in het najaar 2017 aan wat een mooi en leerzaam pad zal blijken te zijn. Nu deelt hij zijn ervaringen via deze blog. Over hoe het was om de eerste keer deel te nemen, je te voegen in een groep, de onzekerheden en kwetsbaarheid. Maar ook over dat wat hij heeft gevonden in de groep. Volg Bob in zijn verhaal dat hij vertelt in vier blogs.

Deel 2: De jager die mag rusten

‘Ik weet niet wat het is, maar de therapeuten voelen stevig en authentiek aan’.

Het is tijd en we lopen naar de ruimte waar de groepssessies zich afspelen. We komen in een grote kamer met aardse kleuren en er hangt een prettige, rustige sfeer. De twee therapeuten die ons begeleiden kijken vriendelijk toe hoe wij allemaal de ruimte betreden. Ze zijn duidelijk op hun gemak en voelen warm en sympathiek aan. Ik weet niet wat het is, maar ze voelen stevig en authentiek aan. ‘Dit hebben ze meer gedaan’, denk ik.

Beide therapeuten komen om beurten naar me toe en ik krijg een vriendelijke, open blik en een hand, ik word echt aangekeken en verwelkomd. ‘Fijn dat je er bent’. Ik krijg het gevoel dat ik er mag zijn zonder dat ik iets hoef. Het maakt me rustig en meer op mijn gemak. Ze hebben aandacht voor elk individu. De hele entourage voelt goed en ik heb niet het gevoel dat ik bekeken of beoordeeld word. Ik voel alleen maar vriendelijkheid. Rustig wacht ik af wat er komen gaat.

‘Ik kan me zowaar ontspannen en op mezelf zijn, dat is bijzonder.’

We starten in een kring en geven elkaar een hand, met op de achtergrond een rustgevend muziekje. We sluiten de ogen en de therapeuten nodigen ons uit om in jezelf te keren en te voelen hoe het met je gesteld is, wat er in je omgaat. Ik kan me zowaar ontspannen en op mezelf zijn, dat is bijzonder want dat kan ik normaal niet als ik in gezelschap ben met vreemden. Meestal hou ik mijn omgeving scherp in de gaten en ontgaat me geen enkele blik of beweging. Ik scan dan iedereen en ik vraag me af wat ze van me vinden en of ze denken dat er iets aan me mankeert. Ik zoek dan naar oogcontact om te voelen of er een klik is of niet. Maar blijkbaar heb ik deze behoefte nu minder. Daar heb ik dus mijn eerste gewaarwording al te pakken.

De muziek stopt en we worden uitgenodigd om langzaam oogcontact met elkaar te maken zonder bij jezelf weg te gaan. Ik maak om beurten met contact met iedereen. Bijzonder hoe verschillend ik op elke persoon reageer. Bij de een voel ik me welkom en word ik ontvangen terwijl ik bij een ander schrik van de koude en afwezige blik. Jeetje, wat een verschillende reacties van mij. De bedoeling is om contact te maken waarbij je bij jezelf blijft, dat lukt mij niet bij iedereen, met name bij de mensen die voor mij afwezig en koud aanvoelen. Ik ga dan direct weer in scanning modus. Ik heb dan geen contact meer met mezelf, al mijn aandacht gaat dan naar die ander uit. Het lijkt wel alsof ik dan alerter word en meer op mijn hoede ben.

‘Sommigen plekken in mijn lichaam blijven vastzitten en zijn pijnlijker dan andere, raar, daar ben ik me nooit zo bewust van geweest’.

De therapeuten sporen ons aan om te bewegen, bodywork noemen zij dit. Er wordt veel aandacht besteedt aan ademhaling en elk onderdeel van je lichaam wordt losgemaakt. Ik ben lichamelijk ingesteld en vind het erg fijn om te rekken en te strekken. Het maakt dat ik de stramheid en vermoeidheid uit mijn lichaam kan wegwerken en mijn eigen kracht beter kan voelen. Sommigen plekken in mijn lichaam blijven vastzitten en zijn pijnlijker dan andere, raar, daar ben ik me nooit zo bewust van geweest. Met name mijn onderbuik, keel en nek blijven wat gespannen. Blokkades heet dat, weet een van de therapeuten mij te vertellen. Plekken waar chronische spierspanningen in je lichaam aanwezig zijn. Deze maken dat energie minder doorstroomt en soms zelfs lichamelijke klachten kunnen veroorzaken.

‘Ik voel me meer aanwezig en heb minder vrees om contacten te leggen met anderen’. 

Bodywork is klaar en ik voel me veel losser en energieker en gek genoeg meer op mijn gemak. Ik merk dat ik me nog steeds wat terughoud, maar al veel minder dan toen we begonnen. Ik voel me meer aanwezig en heb minder vrees om contact te leggen met anderen. Ook voel ik mijn emoties sterker en met dat ik dit waarneem voel ik verdriet opkomen. Verdriet dat ik dit contact met mezelf en anderen vaak mis en daar wel heel veel behoefte aan heb. Ik voel tranen opkomen, maar slik ze gauw weer weg.

Omdat het de eerste keer is leggen de therapeuten een paar belangrijke regels uit over hoe we met elkaar omgaan tijdens en na het groepswerk. Voor de veiligheid en privacy wordt er verteld dat we datgene wat we hier met elkaar delen, ook in deze ruimte blijft en niet naar de buitenwereld wordt gebracht. De regels zijn helder en logisch en stellen me gerust. Je moet er toch niet aan denken dat iemand uit de groep op een verjaardagfeestje gaat vertellen hoe het mij gesteld is en wat ik allemaal meegemaakt heb, zo van “die loser stond al direct te janken na wat oefeningen”. Deze afspraken zijn heel belangrijk voor me en nodigen uit om meer van mijzelf te laten zien.

‘Er is ook plezier en ruimte om te lachen, wat me erg blij maakt want ook dat onthoud ik mijzelf te vaak’. 

We beginnen met een voorstelronde. Iedereen krijgt ruim de tijd zijn of haar levensverhaal en motivatie te vertellen. Ieder verhaal is uniek en gaat gepaard met verschillende emoties. Soms een traantje, soms een woede-uitbarsting. De zaal wordt ermee gevuld. Sommige verhalen en emoties raken mij diep en maken dat in mij ook emoties loskomen. Emoties die ik normaliter zoveel mogelijk onderdruk zodat anderen dit niet kunnen zien. Van sommige verhalen voel ik mijn boosheid opkomen en anderen maken mij diep bedroefd en moet ik ook huilen. Maar er is ook plezier en ruimte om te lachen, wat me erg blij maakt want ook dat onthoud ik mijzelf te vaak. Het lijkt wel of ik meebeweeg met de aanwezige emoties, net alsof ik meedein met de golfen in de zee. Ik sta mezelf toe om mijn gevoelens er te laten zijn, alles wat er is, ik laat het gewoon maar gebeuren, want ik merk dat het me bevrijd van ingehouden spanningen en me meer “lucht” geeft.

‘Heel eng, maar ook prachtig want waar kun je nu eigenlijk alles van jezelf delen zonder dat je be- of veroordeeld wordt?’

Ik merk dat ik niet de enige ben waarbij dit speelt. Het effect is dat iedereen losser wordt en meer van zichzelf laat zien. Er wordt meer gedeeld en over en weer ontstaan diepere relaties. Het lijkt wel of de groep meer verbonden raakt en de veiligheid toeneemt. ‘This is serious business’, denk ik en merk dat dit een plaats is waar je alles kunt delen en dat je serieus genomen wordt. Heel eng, maar ook prachtig want waar kun je nu eigenlijk alles van jezelf delen zonder dat je be- of veroordeeld wordt?

Chapeau voor beide therapeuten die deze sfeer weten te bewerkstelligen en zorgen dat iedereen zich meer veilig voelt en ingaat op de uitnodiging om te delen. Alles is welkom, het mag er allemaal gewoon zijn. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat ik de volgende ben die uitgenodigd zal worden om te vertellen. Ik voel de spanning in mijn buik en slik een paar keer. Dan steek ik van wal….

Volgende keer blog 3 van Bob. Lees hoe hij vertelt over zichzelf in de groep en wat hij daarbij meemaakt.

‘Een voor een maak ik oogcontact met de groepsleden en merk ik dat er aandacht voor mij is, dat ik ontvangen word met al mijn eigenaardigheden en kwetsbaarheden. Het wordt me bijna teveel, met zoveel aandacht en liefde ontvangen worden ben ik absoluut niet gewend.’

Wil je meer weten over de groepswerk Core Energetica? Heb je vragen of opmerkingen? Neem dan contact op met praktijk Bellein via deze link of mail naar info@bellein.nl