Ooit in mijn jonge leven besloot ik mijn oom nooit meer om iets te vragen. Gewoon omdat ik vond dat hij onaardig tegen me deed toen ik hem vroeg of hij me wilde helpen. Voor mij klonk zijn stem heel boos toen hij zei dat hij geen tijd voor me had. Ik schrok van zijn reactie, maar ik was niet van plan dat te laten zien. Dus ik deed net alsof het me niet raakte, maar diep van binnen was ik boos. “Wacht maar”, dacht ik, “ik ga jou heel erg stom vinden en nooit meer om iets vragen.” En zo geschiedde.
Het gevoel van wraak willen nemen op de ander door mijn ware behoeften niet te laten zien, heeft lange tijd mijn gedrag bepaald. Iedereen die ook maar enige gelijkenis vertoonde met mijn oom qua uiterlijk, qua stem en qua strengheid kreeg dezelfde behandeling. Dat ene besluit toen heb ik niet gelaten bij mijn oom, maar ben ik breder gaan trekken. Deze beslissing nam ik niet bewust, die werd gemaakt door mijn verborgen bestuurders: het onbewuste. Zonder dat ik het zelf in de gaten had.
Het onbewuste
Het onbewuste stuurt mij veel meer dan ik ooit had gedacht. Mijn verborgen bestuurders hebben veel meer kracht dan het bewuste. Dat komt omdat alles wat voor mijn bewuste verborgen blijft, me blijft beheersen. Toch heb ik niet eens weet van wat zich allemaal in mijn onbewuste afspeelt. Ik vind het fascinerend en irritant tegelijk en ik vraag me af hoe ik meer in contact kan komen met mijn verborgen bestuurders. In ieder geval niet alleen via mijn hoofd, dat is mij helder.
Via mijn lichaam dan? Ik zie mijn lijf en energiestromen als een landkaart waarop mijn pijn, verdriet, vreugde, boosheid en angst zichtbaar zijn. Zo nestelde mijn verborgen boosheid richting mijn oom zich in mijn schouder- en nekpartij, waardoor ik nogal eens last heb van hoofdpijn. En mijn onuitgesproken verlangen naar oprechte hulp vind ik terug in mijn kouwelijke handen. Onder mijn lichamelijke en energetische kenmerken gaan vergeten overtuigingen schuil, die mijn koers in het leven bepalen.
De ontdekkingsreis: fase 1
Het onbewuste. Dit fenomeen fascineert me. Welke dingen draag ik nog meer in me waar ik geen weet van heb? En hoe kom ik daar achter? Samen met een professional ga ik op ontdekkingsreis. Ik heb een getraind therapeut nodig om mijn eigen blinde vlekken te duiden. In de maanden die volgen doorloop ik elke keer weer drie fasen. De eerste fase gaat over het leren luisteren naar mijn lichaam. Het gaat om het volgen van de levensenergie in mijn lijf: waar stroomt het? Waar stokt het? Blokkades in mijn energiestroom duiden op het minimaliseren van angst, pijn en verdriet. Dingen die me gekwetst hebben in het verleden en niet voldoende doorvoeld zijn, zetten zich vast in mijn lijf. Zo controleer ik mijn emoties. Blokkades bieden bescherming, echter tegen een prijs. Met het uitbannen van pijn en verdriet verminder ik ook mijn sensitiviteit voor het voelen van ware liefde en plezier in het leven.
De ontdekkingsreis: fase 2
Door met aandacht in mijn lichaam te zijn en mijn hersenpraat te minimaliseren, kan ik met mijn onbewuste bestuurders ‘communiceren’. Door te werken met mijn lichaam, zet ik de energie in gang. De energie stroomt door mijn hele lichaam, dus ook naar die plekken waar blokkades zitten. De energie weekt de blokkade los en bevroren energie wordt wakker gemaakt. Met het in beweging zetten van de blokkades komen emoties en ‘vergeten’ beelden, besluiten en overtuigingen naar boven. Ze stromen als het ware naar mijn bewuste toe. Op deze manier herinner ik me niet alleen de pijn of verdriet weer, maar ook de besluiten die ik genomen had. Besluiten die toen wellicht noodzakelijk waren, maar mij nu in de weg staan.
De ontdekkingsreis: fase 3
In de derde fase leer ik om te gaan met deze ontdekkingen. Want geloof me, ik vind niet altijd even prettige herinneringen terug. Ik word flink uit mijn comfort zone gehaald. Ik leer dat mijn lichaam nooit liegt en één op één weerspiegelt wat zich in mijn onbewuste afspeelt. ‘Zilvervisjes’, noemt mijn therapeut het. Ze komen vanuit de diepte, raken bijna achteloos je bewustzijn aan om vervolgens weer te verdwijnen. Door ons drukke bestaan, onze constant aanwezige hersenpraat en onze neiging om het hoofd boven ons lichaam te verkiezen, merken we de zilvervisjes nauwelijks op. Als je oplet kun je ze voelen, soms zelfs horen. Dat stemmetje ergens in de verte, die flits door je buik heen, dat korte slikken in je keel. De kunst is om ernaar te luisteren en ze niet in twijfel te trekken. Dat vraagt aandacht, geduld en moed. Hoe eerlijker je naar jezelf durft te kijken, hoe meer je over jezelf ontdekt.
Daag jezelf uit
Dus, loop je altijd weer tegen datzelfde probleem aan? Eindig je altijd weer in diezelfde relatie? Kom je uiteindelijk toch weer op hetzelfde punt uit? Onderzoek dan eens welke overtuigingen er diep in jouw onbewuste verborgen liggen. Dan pas kun je in de kern andere beslissingen nemen en kom je in een flow terecht. Een waarin zowel je intenties als je daden tot het gewenste resultaat leiden. O ja, verwar het zilvervisje niet met de stem van je intuïtie. Dat is weer een hele andere tak van sport.
Graag tot een volgende keer. Heb moed, want moed doet goed!
Marjolein schrijft regelmatig columns op YouBeDo. Je kunt dit blog lezen via deze link
Wil je meer praktijkverhalen over Core Energetica en praktijk Bellein lezen? Klik dan HIER.
