Keuzes maken? Hoe dan?
Soms weet ik niet wat ik moet kiezen. Dat kan variëren van het maken van een keuze uit het menu tot het al dan niet veranderen van baan. Soms weet ik het gewoonweg niet. Wat is het dan fijn als iemand het voor me doet. Nou ja, voor wat betreft dat broodje dan. Met het kiezen van een carrière switch wil ik er toch echt met heel mijn hart en mijn volle verstand achter kunnen staan. Hoe behulpzaam vrienden ook kunnen zijn, dit moet ik alleen doen. Maar waar luister ik naar? Soms staan hoofd en hart lijnrecht tegenover elkaar, soms zegt mijn hoofd iets en zwijgt mijn hart.
Jezelf beter leren kennen
Eva Pierrakos schrijft ‘…je moet jezelf beter leren kennen, aan jezelf werken, jezelf op de proef stellen en de discipline opbrengen om je weerstanden te overwinnen’. Nou, dat klinkt uitdagend. Ik vind het spannend mezelf opnieuw uit te vinden. Om mijn ego strelende ideeën over mezelf te herzien en ze vervolgens los te laten zodat ik niet meer word afgeleid door de minder elementaire zaken des levens.
Tijdens zo’n zelfonderzoek kom ik meestal iets tegen waar ik niet gelukkig van ben. En als ik ergens niet gelukkig van ben, dan kan ik er zeker van zijn dat er een innerlijke blokkade in mezelf zit verborgen. Dat toegeven en ermee aan de slag gaan vraagt eerlijkheid. Het ontdekken waar de blokkade over gaat kan ongemak en pijn blootleggen, iets waar ik soms helemaal geen zin in heb. Ik weet echter ook dat het aangaan van de pijn mij veel kan brengen, hoe onlogisch zoiets in het begin ook lijkt. Met het doorbreken van de weerstand en het voelen van het verdriet, creëer ik ook de kans op nieuwe impulsen. Ik ontdek soms dingen over mezelf waarvan ik het bestaan niet wist. Belangrijk is dat ik de tijd neem om stil te staan bij mijn nieuw ontdekte gevoelens en drijfveren, ze geven me steun en richting in het maken van mijn keuze.
Geen beslissing is ook een beslissing
Soms wil ik gewoon geen beslissing nemen uit angst het foute te doen. In feite neem ik daarmee ook een beslissing, namelijk die van niets doen. Dat kan, een dergelijk besluit is prima. Maar ik vergeet dat ook dit gevolgen heeft. Immers de wereld staat nooit stil. Nou is er een verschil tussen nietsdoen uit angst of nietsdoen omdat je nog tijd nodig hebt om de situatie nog beter waar te nemen. In het laatste geval stel ik een keuze uit en is dat zelfonderzoek van belang.
Eva zegt ‘een mens kan de waarheid voor een situatie pas zuiver zien en weten hoe hij juist moet handelen, als hij afstand doet van alle ego strelende illusies, van alles wat zijn zelfgenoegzaamheid voedt en hem verleidt tot de weg van de minste weerstand’.
De weg van de minste weerstand
De weg van de minste weerstand is voor mij de weg waarop ik het minste zal leren over mezelf, mezelf het minste ontwikkel en mezelf daarmee in feite verarm. Geen nieuwe impulsen, geen nieuwe inzichten. Dus als ik me voldoende inspan en met mijn wilskracht en volharding mijn hart blijf volgen, dan is mijn kans op een vrijer en gelukkig leven aanzienlijk groter. Een mooi vooruitzicht, maar soms heb ik er totaal geen zin in. Soms vind ik het gewoon allemaal maar gedoe en wil ik lekker op de bonnefooi nietsdoen, niet kiezen en wandelen op het pad van de minste weerstand. Heerlijk! Of toch niet…?
Er is een ding waar ik vanuit blijf gaan, een soort spirituele wet waar ik kracht en moed uit put. “Het leven vraagt nooit meer van me dan ik kan dragen”. Ook al denkt mijn angst daar vaak anders over, mijn hart blijft erin geloven en geeft me moed om door te gaan.
Heb moed, want moed doet goed!
Izabelle
